Autor Tau Zostrijan
Biblijski Enoh, inače Metuzalemov otac, živeo je od 630. do 1422. godine nakon stvaranju sveta, odnosno 3138-2773 pre Hrista. Bio je obućar, potpuno posvećen Bogu. Prva Knjiga Mojsijeva (5:24) sugeriše da je Enoh pre smrti „uznet“ direktno na nebesa gde je, po legendi sačuvanoj u rabinskoj literaturi, postao Metatron, nebeski pisar među Anđelima. Kasnija rabinska literatura Enohu pripisuje i da je izumeo pisanje, poučavao astronomiju i aritmetiku, što ga još više, po nekim rabinskim objašnjenjima, približava Metatronu i sugeriše da njegovo ime znači „inicirani“. Po tim legendama Bog je zbog grehova ljudi napustio Zemlju, a Enoh je uzdignut na Nebesa i postavljen za čuvara svih nebeskih blaga, nadređenog Anđelima i poznavaoca svih tajni. Zvan je imenima poput „Princ Božijeg Lica“, „Princ Tore“, „Princ Slave“, odnosno „Princ Mudrosti“. Kao Božiji Glas, on je bio taj koji je Mojsiju preneo Božije objave. Islamska literature ga poznaje kao Idrisa.
Apokrifna literature poznaje takozvanu Knjigu Enoha. Poznavaoci Novog zaveta mogu primetiti pozivanje na nju u Sabornoj poslanici Svetog Apostola Jude (stih 14). Rani crkveni oci poput Irineja, Origena ili pak Justina Mučenika su je priznavali. Tertulijan ju je nazivao „Svetim spisom“, a Etiopska Crkva ju je čak zvanično i kanonizovala. Medjutim, od 300. godine Knjiga Enoha počinje da biva diskreditovana od strane Crkve i dugo se verovalo da je Knjiga izgubljena sve dok 1773. u Abisinjiji nije pronađen rukopis na kojem je bila Knjiga Enoha.
Danas postoje dve verzije ove knjige . Prva je već pomenuta koja je nađena u Abisiniji (Etiopiji) i koja se shodno tome i naziva Etiopska Knjiga Enoha. Druga, što je naročito zanimljivo je, takozvana, Knjiga Enohovih tajni, koja se još naziva i Slovenskom Knjigom Enoha jer je pronađena u Beogradu.
Pronađeni rukopis je čuvan u Beogradu, u Narodnoj Biblioteci. Na koricama rukopisa stajali su zapisi koji ukazuju na to da je taj rukopis nekad bio svojina manastira Dobrolovine u Hercegovini, a da ga je Narodnoj Biblioteci poklonio Božo Bošković, trgovac iz Dubrovnika. Prve 24 strane, pri čemu je bilo vidljivo da je to novija paginacija ovog rukopisa, na kojima se i nalazio tekst Knjige Enoha, vidno su bili drugačije i starije od ostatka, što se vidi po papiru, kao i po načinu kako su ispisani. Na osnovu toga je zaključeno da su oni, zapravo, izvađeni iz nekog drugog rukopisa i naknadno pridodati drugim rukopisom koji je sadržavao besede Svetih otaca, kao i do tada neobjavljen Apokrif Svetog Vasilija. Oba rukopisa su ukoričena zajedno i zavedena pod rednim brojem 151. Po načinu na koji je tekst pisan zaključeno je da je autoru bila poznata ruska redakcija ili je pred njim bio rukopis na ruskom. Originalno, sam tekst najverovatnije je preveden sa grčkog, za šta takođe ima indicija.Ovaj prepis, po svemu sudeći, nije bio stariji od XVI veka, a prvo njegovo pominjanje, koje smo uspeli da nađemo, u ovdašnjoj stručnoj literature datira iz 1884. godine i nalazi se u jednoj publikaciji Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti iz Zagreba, a iz pera znamenitog Stojana Novakovića, erudite i u vreme objavljivanja pomenutog teksta ministra unutrašnjih dela u Srbijanskoj vladi.
Sam nastanak rukopisa smešta se u period između 50. i 70. godine posle Hrista, a autor rukopisa je, po nekim autorima, verovatno bio egipatski Jevrejin. Za razliku od Etiopske Knjige Enoha „beogradska“ verzija uopšte ne pominje sagrešenje palih Anđela sa kćerima ljudi. Sa druge strane, „beogradska“ verzija sadrži motiv silaska dva Anđela na zemlju, te njihovog uznošenja Enoha na svih sedam nebesa. Nakon toga su ga doneli pred Boga koji je odmah naredio da mu skinu zemaljsko ruho i umesto njega mu nadenu nebesko. Ono što je, na primer, posebno zanimljivo u ovom rukopisu, jeste verovanje o postojanju zla na Nebesima – pali Anđeli na drugom nebu i pakao na trećem. Ovo je kasnije odbačeno od strane Crkve, ali je očigledno bilo prisutno među ranim hrišćanima.
