Skrivena mnogo puta, a zatim ponovo otkrivena, iseckana na komade i rasejana, dragocena relikvija je prešla mnoga putovanja.
Teško je sa tačnošću pratiti put kojim je krenuo Istinski Isusov krst od kada ga je Sveta Jelena otkrila tokom hodočašća u Svetu zemlju 326. godine. U vreme hodočašća Crkva je brzo rasla. Hrišćani su, nakon dugog progona, mogli slobodno da ispovedaju svoju veru i mogli su da krenu u potragu za svojim poštovanim moštima. Helena se pridružila Hristovim vernicima, zajedno sa svojim sinom, rimskim carem Konstantinom I, i u dobi od 80 godina krenula je u potragu za najtraženijom relikvijom: Isusovim krstom.
Prvi nestanak
Posle Isusove smrti, tradicija tvrdi da su oni koji su pokušavali da spreče širenje hrišćanstva požurili da bilo koji od predmeta koji su bili uključeni u raspeće nestanu, pokušavajući da obeshrabre one koji bi želeli da uzmu bilo kakve relikvije. Tradicija takođe tvrdi da je na Golgoti krst bačen u rupu u zemlji, zajedno sa onim na kojima su razapeta dva lopova.
Došavši u Svetu zemlju 300 godina kasnije, carica je na kraju pronašla tri krsta, ali koji je pripadao Gospodu? Da bi to saznao, jerusalimski episkop je imao ideju: naterao je bolesnu ženu, prethodno neizlečivu, da dodirne drvo i kada je dodirnula jedno od troje, ona je odmah izlečena. Helena uopšte nije sumnjala: pronašla je Isusov krst. Odmah je naredila izgradnju crkve u kojoj je otkrivena – koju je nazvala Crkva vaskrsenja – i krenula za Rim. Prema hrišćanskoj tradiciji, relikvija je bila dobro očuvana do 614. godine i posetilo ju je mnoštvo hrišćana.
Drugi nestanak
Kasnije je krst nestao u rukama Perzijanaca. Relikvija bi bila njihova „trgovina“ u slučaju bilo kakvih pregovora sa Istočnim rimskim carstvom (Vizantincima). Ali 630. godine, Heraklije, car Vizantijskog carstva, imao je snažnu pobedu nad Persijancima i trijumfalno vratio deo Krsta u Jerusalim – drugi deo je ostavljen u Carigradu – gde ga je sam postavio na Golgotu. Crkva se seća ovog događaja 14. septembra, proglašavajući ga praznikom „Trijumfa krsta“ ili „Uzvišenja Svetog krsta“.
Treći nestanak
Međutim, nekoliko godina kasnije započelo je arapsko osvajanje i Jerusalim je došao pod muslimansku vlast. Sve do 10. veka, poklonici Istinskog Krsta nastavili su da postoje, ne trpeći mnogo štete. Čak su se povećavali na teritorijama koje su ostale hrišćanske; naročito Carigrad. Kada su se pojavile poteškoće i hrišćani bili progonjeni, krst je povučen sa postavke i ponovo sakriven. Devedeset godina kasnije (1099. godine) ponovo se pojavio i obnovljen u bazilici Svetog groba. Postao je simbol krstaškog kraljevstva Jerusalim.
Četvrti nestanak
Međutim, to je bilo samo za sada, jer je 1187. godine Istinski krst ponovo nestao, i ovaj put definitivno, na bojnom polju Hattin, pored jezera Tiberije u Galileji. Krstaši su ga poneli sa sobom da donesu pobedu protiv sultana Saladina. Međutim, izgubili su bitku, a Jerusalim je pao u sultanove ruke. Krst je nestao ne ostavljajući ni traga. Legenda kaže da je papa Urban III, čuvši vest, pao mrtav.
Rasprostranjenost
1203. godine, fragment sačuvan u Carigradu pretrpeo je posledice četvrtog krstaškog rata, koji je otišao iz Republike Venecije u pokušaju da povrati Jerusalim, ali je preusmeren u Carigrad da sruši Vizantijsko carstvo i na njegovom mestu je pronađeno Istočno rimsko carstvo. Mošti Palatinske kapele iz Farosa delili su Venecijanci i novo carstvo. Ipak, ovaj poslednji, kome su pretili sa svih strana i bio je na ivici bankrota, morao je da proda svoje blago. Sveti Luj je 1238. godine kupio dva ulomka krsta, a zatim 1242. godine i druge relikvije, za koje se pretpostavljalo da su oruđe muke (trnova kruna, sveto koplje, sveta spužva …), koje je sačuvao u Sainte -Chapelle, sagrađena za ovu svrhu na ostrvu Ile de la Cite, u Parizu. Ali tokom Francuske revolucije (1794), fragmenti Krsta su nestali. Ostalo je samo nekoliko fragmenata i Sveti ekser, koji su danas sačuvani u riznici sakristije katedrale Notr-Dam.
Lignum Crucis
Svi delovi drveta distribuirani ili prodavani kao relikvije širom sveta tokom vekova (posebno od srednjeg veka) dragoceno su sačuvani u brojnim crkvama. Prema raznim analizama i ispitivanjima, navodni „istinski“ fragmenti Isusovog krsta čine u obimu samo desetinu Krsta; za sve ostale je utvrđeno da su sumnjivog izvora. Verovatne relikvije nazivamo Lignum Crucis („drvo krsta“). Najveći fragment je sačuvan u Grčkoj u svetogorskom manastiru; ostali fragmenti su u Rimu, Briselu, Veneciji, Gentu i Parizu.
Pogledajte donju prezentaciju da biste otkrili Hristove relikvije.
Trnova kruna
Ova relikvija je deo blaga katedrale Notre Dame u Parizu od 1806. godine. Prvobitno ju je u Francusku doneo Sveti Luis u 13. veku, kada je za nju izgradio sjajan relikvijar: Sainte Chapelle. Trnovu krunu vernici mogu da poštuju svakog prvog petka u mesecu i svakog petka Velikog posta.
Sveti pokrov u Torinu
Još od 1898. godine, kada je Secondo Pia javno objavio fotografiju na kojoj je negativ na čudesno precizan način prikazao Hristov portret, ovaj platneni pokrov, dug 4 jarda, bio je predmet naučnih rasprava i podstakao je široko poštovanje vernika.
Svete jasle
U kristalnom relikvijaru u srcu bazilike Svete Marije Major, u Rimu, nalaze se komadi drveta za koje se smatra da su pripadali Isusovom krevetiću.
Sveta tunika
Javnosti je prikazana na svakih 50 godina, a tunika se čuva u bazilici Saint Denis od Argenteuil, u Francuskoj. Ovo se smatra odećom koju je Isus Hristos nosio na putu do Kalvarije.
Kapa Kahore
U Isusovo vreme glave pokojnika bile su pokrivene platnenom kapom. Rečeno je da su ga apostoli pronašli nakon Vaskrsenja, ova relikvija je ostala u Jerusalimu skoro 800 godina pre nego što je data Karlu Velikom, koji ju je potom dao biskupu iz Kahora u Francuskoj. Danas se čuva u kapeli Svetog Gausberta u Kaorsu.
Gvozdena kruna Lombardije
Dragoceni simbol italijanskog kraljevstva, Gvozdena kruna, napravljena je 591. godine. Unutrašnji prsten navodno je kovan od metala jednog od eksera sa Istinskog krsta, koji je otkrila Sveta Jelena. Kraljevi u rasponu od Karla Velikog do Ferdinanda I od Austrije, uključujući Karla V i Napoleona usput, nosili su ovu krunu u svoje vreme.
Sveto koplje
Za Svetu koplje, dragocenu jer je probila bok Hrista u vreme njegovog raspeća, tvrdi se da je bilo svuda u Evropi – od Antiohije do Rima; od Jermenije do Svetog rimskog carstva. U 13. veku Luj IKS je kupio njegov fragment za smeštaj u Saint Chapelle u Parizu. Nestao je tokom Revolucije. Od 1492. godine još jedan fragment je u Rimu.
Pehar
Kalež koji je Hristos koristio tokom Tajne večere mogao bi biti u Valensiji, Španija. Nakon što ga je tokom španskog građanskog rata član vernika sakrio, 1982. godine je dobio posebno poštovanje tokom posete Jovana Pavla II, koji ga je koristio za misno slavlje nakon štovanja moštiju u kapeli.
Kolona bičevanja
Smatra se da je ovo bila kolona za koju je Isus bio vezan tokom muke. Bila je svedok Gospodnjeg bičevanja. Danas je delimično izložen javnosti u bazilici Svetog Prakseda u Rimu.
Sveta uzda od Karpentesa
Za svetu Jelenu se kaže da je pronašla svete eksere kada je otkrila Časni krst i ono što se smatra mestom raspeća. Ekser koji je držao Isusovu desnu ruku na krstu načinio je pomalo konj cara Konstantina. Car ga je čuvao dok nije nestao, a kasnije je pronađen u Carpentrasu, u regiji Vaucluse na jugoistoku Francuske. Shodno tome, ova Sveta uzda je glavni amblem grba tog grada od 1260. godine
https://aleteia.org/2018/03/07/what-happened-to-the-true-cross-of-christ/
