Kada je Robert Grejvs 1948. godine objavio svoju studiju mitologije nazvanu Bela Boginja u kojoj je izneo ideju o postojanju jednog evropskog božanstva, Bele Boginje Rođenja, Ljubavi i Smrti, a koje se nalazi iza ostalih boginja antičkog sveta, nije ni slutio da će samo nakon nekoliko godina ta knjiga da inspiriše početak širenja Vike, jedne od trenutno najbrže širećih religija u zapadnom svetu.
Ideju o Boginji koja je obožavana u Evropi u nekoliko oblika prvi je predložio gospodin Edmund Čambers, koji je smatrao da je u praistorijskoj Evropi obožavana Velika Boginja u svoja dva aspekta, vezanim za Stvaranje i Uništenje, a koju su kasnije obožavali pod mnogim imenima. Gotovo odmah posle njega sa sličnom idejom je izašla i Džejn Elen Harison, uticajna klasicistkinja sa Kambridža, koja je smatrala da je ta figura, koja je predstavljala zemlju, u stvari imala svoja tri aspekta, poredivši je sa antičkim Suđajama i Gracijama, od kojih je naimenovala samo prva dva. Devojku koja vlada živima i majku koja vlada Podzemnim Svetom. Po njoj, sva muška božanstva su bila u neku ruku njoj pododređena, kao njeni ljubavnici, ili kao njeni sinovi. Grejvs je od nje preuzeo tu ideju i dodatno povezao ta tri aspekta boginje sa tri faze Meseca.
Čitalačka publika je veoma dobro prihvatila Belu Boginju, tako da je novo izdanje te knjige moralo da se radi za manje od pola godine. Stručna javnost, pak, bila je mnogo manje naklonjena ovom delu tako da ga arheolozi, folkloristi i proučavaoci Kelta nisu stručno baš najbolje ocenili, smatrajući da je u pitanju više poetski nego naučni rad. Ali, to nije bila smetnja da ova knjiga izvrši veoma veliki uticaj na stvaranje savremenog Neopaganizma kakvog ga danas znamo. Recimo ideja o Trostrukoj Boginji koja odgovara trima fazama Meseca je direktno iz Bele Boginje preuzeta u savremeni Neopaganizam. Doduše Gardner Trostruku Boginju ne pominje u svojim knjigama sve do 1959. godine, kada je izašla njegova knjiga »Značenje Veštičarenja« (The Meaning of Witchcraft), baš kao ni njegov američki predstavnik Rejmond Baklend koji je spominje tek 1986. godine, takođe veoma ukratko, u svojoj najprodavanijoj knjizi »Baklendova Kompletna Knjiga Veštičarenja« (Buckland’s Complete Book of Witchcraft). Tako da možemo da kažemo da su Trostruku Boginju na velika vrata javno u Viku svojim knjigama uveli tek Stuart i Džanet Farar.
Ali, činjenica je da je Gardner bio veoma upoznat sa ovom knjigom. On i Robert Grejvs su se sreli 1961. godine posredstvom zajedničkog prijatelja, Idrisa Šaha, koji je bio i Gardnerov sekretar, a pod pseudonimom Džek Brejslin i pisac biografije Džeralda Gardnera (Gerald Gardner: Witch, 1960. godina). Takođe, činjenica je da je Grejvs i pre tog susreta bio upoznat sa radom Gardnerovog Kovena, o čemu svedoči i njegova kratka priča »Sastajanje za Kandlemas« (An Appoint-ment for Candlemas) iz 1957. godine. Kakav je bio rezultat tog susreta nije poznato, osim što se smatra da je taj susret naveo Grejvsa da u nova izdanja knjige ubaci i informacije o teorijama o Vešticama koje je mnogo pre toga bila iznela Margareta AlisaMurej.
Takođe, poznato je da je postojala korespondencija koju su vodili Roberta Grejvs i Robert Kokrejn, drugo veliko ime Britanskog Veštičarenja pored Gardnera i osnivač veštičijih tradicija pod imenina Klan Tubal Kaina i 1734. Kokrejn je tvrdio da je njegova linija Veštičarenja tradicio-nalna i nezavisna od Gardnerove, prema čemu je kasnije Dorin Valijente bila veoma skeptična. Iz njegove prepiske sa nekim drugim ljudima može da se vidi da je Bela Boginja imala jako veliki uticaj na njega i njegove grupe.
Grejvs je imao veliki uticaj i na The Pagan Way, organizaciju koja je usvojila shvatanje Trostruke Boginje i u čijim je materijalima Grejvs jasno bio naveden kao izvor za to, baš kao i na američke veštičije i neopaganske tradicije Novog Reformisa-nog Pravoslavnog Reda Zlatne Zore« (The New Reformed Orthodox Order of The Golden Dawn) i Feraferije, i Dijaničkog Veštičarenja Suzane Budapest. U stvari, Gardnerove knjige su se pojavile u Americi tek sredinom sedamdesetih godina, tako da postoje i mišljenja da je Robert Grejvs, a ne Džerald Gardner, bio glavna inspiracija za američki rani veštičiji i neo-paganski preporod. Elizabeta Gould Dej-vis, autor kultne knjige drugog talasa američkog feminizma The First Sex, zapitala se u korespondenciji sa Robertom Grejvsom da li on zna da je on, u stvari, »bog novog pokreta u Americi i da je jedini muškarac koji je dopušten na položaju bo-ga u tom pokretu čije grupe niču širom Amerike da bi vratile obožavnje Velike Boginje? «
Bela Boginja je knjiga koju bi, uz knjigu gospodina Džejmsa Džordža Frejzera, Zlatna Grana, a koja je u više navrata objavljivana u Srbiji još od prve polovine prošlog veka, svaki Pagan valjalo da pročita. Činjenica da su neki delovi knjige pole-mični i da postoje opravdane kritike na da-tiranje nekih događaja i diskutabilnost nekih teorija na koje Grejvs se poziva. Ali je isto tako i činjenica da Bela Boginja govori o inspiraciji, dakle o ne logičnom načinu na koji nastaje umetničko delo… ili pak neka religija. U svakom slučaju, ovo je ne samo knjiga koja je u velikoj meri posta-vila temelje savremenog Neopaganizma, samo jedan od dodatnih primera za to bi bio i činjenica da je, za primer, druidski kalendar zasnovan na korespondencijama slova Ogam Alfabeta, drveća i trinaest meseci u godini direktno preuzet iz teorije koju je Grejvs predstavio ovde, već i delo ko-je je istaknutim slovima upisano u baštinu savremene kulture. U tom smislu se preporučuje i kao odgovarajuće štivo za (neo)pagansko informisanje i obrazovanje, ali i kao literature koja se čita iz razloga opšte kulture i njeno objavljivanje na srpskom jeziku je, sa time, bitno ne samo ovdašnjoj sve više rastućoj (neo)paganskoj zajednici, već i široj kulturnoj javnosti u Srbiji ii regionu.
