Danas je široj javnosti gotovo nepoznat, no Dr KArlo Marchesi je bio jedan od bitnijih i poznatijih proučavalaca parapsihologije u 20. veku i pionira ezoterije na Balkanu. Po profesiji lekar, bio je aktivan u hrvatskom spiritističkom pokretu, ali i saradnik poznate Parapsihološke laboratorije pri Univerzitetu Duke u Durhamu u američkoj saveznoj državi Severna Karolina. Ćitaoci knjige Tumačenje prirode i psihe Karla Gustava Junga, obkavljene 1989. u Zagrebu, mogu primetiti da on tu pominje eksperimente vantelesne percepcije izvođene između ove laboratorije i Zagreba. Takođe, Josepha Banksa Rhinea koji je rukovodio ovom laboratorijom, u svojoj knjizi Novi svijet duha, izdatoj takođe 1989. godine u Zagrebu, pominje eksperimente koji su rađeni na relaciji između Durhama u Severnoj Karolini i Zagreba. Obe knjige zapravo govore o Dr Karlu Machesi.
Njegov život je još uvek nedovoljno poznat i istražen. Zna se da je u ratu zbog lečenja partizana bio od strane ustaške vlasti osuđen na smrt, ali je uspeo da se izvuće iz zatvora. Posle rata je emigrirao u Ameriku gde je iživeo do kraja života. Ključno delo mu je knjiga „Tajne čovječje duše“, objavljena u Zagrebu 1944, koje se uz knjigu Božanstvena medicina (Medicina Divina) Petra J. Stankovića, ako sad ne računamo neke druge opskurne autore poput Dr Klare Župić-Dajčeve, u neku ruku može smatrati začetnikom alternativne medicine u regionu, te u tom smislu može biti zanimljiv sledeći odlomak iz pomenute knige:
“U bolnici gdje sam se nalazio na specijalizaciji došao je na interni odjel jednog dana pacijent poslan od kolege u provinciji. Unatoč svih mogućih pretraga nije bilo moguće kod ovog bolesnika koji je pokazivao veoma raznovrsne simptome, ustanoviti dijagnozu. Bolesnik se nalazio u očajnom tjelesnom stanju i mi smo, s obzirom na njegovu slabost, očekivali skoru smrt. Dan prije njegove smrti došao je s dopusta na odjel mladi kolega, koji se također nalazio na specijalizaciji kao i ja, i njemu je na jutarnjem pregledu taj bolesnik bio u općenitim crtama prikazan. U šali, bilo mu je rečeno i to da ovdje, kod ovog bolesnika, može pokazati što znade. Moj je kolega bez oklijevanja izjavio da se radi o krvarenju u mozgu, u predjelu mosta (pons cerebri), a na bazi encefalitisa (upale mozga). Ova smjela i tako brza dijagnoza bila je, dakako, popraćena s ironičnim podsmijehom svih prisutnih. Idući dan bolesnik umre. Izvršena sekcija, kojoj su prisustvovali svi liječnici odjela, pokazala je posvemašnju preciznost dijagnoze, jer se osim krvarenja u predjelu mosta mozga na bazi encefalitisa ,nije našlo drugog patološkog nalaza.
Ta bi se dijagnoza mogla smatrati sretnim pogotkom da taj isti mladi liječnik nije i nakon toga mnogo puta dokazao svoje nadnormalne sposobnosti. Navodim još jedan slučaj. Zamjenjujući istog kolegu u njegovoj ordinaciji, susreo sam ondje bolesnika koji je bolovao od čira na dvanaestniku, i on mi reče da mu se ništa sličnog u životu nije dogodilo kao kod moga kolege koji ga je, kad je prvi put došao k njemu u ordinaciju, prije negoli je rekao i jednu riječ, zapitao – koliko dugo boluje od čira na dvanaestniku. Bolesnik je bio vrlo začuđen te izvadi rentgenske snimke, snimljene u Beču, koje su potvrđivale tu dijagnozu. Htio bih pripomenuti da dotični bolesnik nije imao izraz i crte lica kakve bolesnici s čirem naželucu ili dvanaestniku često imaju.
Od drugih slučajeva dijagnoze na temelju vidovitosti čuo sam od kolega koji su radili na Institutu za patologiju. Oni su mi pričali da je jedan od njihovih kolega, koji je u međuvremenu umro, s najvećom lakoćom i bez oklijevanja govorio patološke dijagnoze leševa i to tako da bi na njih bacio tek površan pogled. Taj isti kolega dao je i meni samom, ne jednom, nego više puta, dokaze o svojoj sposobnosti nadnormalnog gledanja, odnosno vidovitosti..”
Vidovitost u vremenu – Akaša-prošlost i budućnost
